| Barański. Przewodnik Krytyki Politycznej [wywiad-rzeka] |
|
Andrzej Barański tworzy kino o niekonwencjonalnej dramaturgii. Reżyser
programowo unika sensacyjnych wątków i zaskakującej intrygi. Kładzie nacisk
na to, co dzieje się między zdarzeniami i z pietyzmem traktuje każdy
szczegół. Jak sam mówi, jego filmy należy mierzyć w centymetrach, a nie w
metrach.
Dwa księżyce to film dziejący się w pięknym Kazimierzu. Bo taki też był. Dzisiaj, kiedy jest to przede wszystkim miasto nastawione na turystykę i rolnictwem mało kto się zajmuje, wędrując ulicami, odnoszę wrażenie, jakby wiele domostw było poobcinanych. Nie są całe. Ktoś wziął nożyczki i poobcinał dużą część. Zostały tylko ślady zabudowań gospodarczych. Jakaś ściana czegoś, czego już nie ma, a to placyk po czymś, co tu stało. Trochę takie miasteczko-inwalida. Nowe domy nie dopuszczają żadnej myśli rolniczej, o oborze, gnoju, stodole. Coraz mniej też samotnych starych, często pod strzechą stodół. Było coś takiego, samotna stodoła i trochę zdziczałych drzew owocowych, a główny obiekt, dom, gdzieś się rozpłynął. Na jego miejscu stoi nowy dom, zupełnie nie przystający do drewnianych ścian nieużywanej obórki. Konie, krowy, świnie wyprowadziły się z Kazimierza. Andrzej Barański (fragment wywiadu-rzeki). O potędze polskiego kina nierzadko decydował jego związek z literaturą. Po 1989 roku, kiedy wielu reżyserów sięgało po scenariusze oryginalne, Barański jako jeden z nielicznych pozostał wierny pisarzom. I to właśnie oni są bohaterami wywiadu-rzeki Piotra Mareckiego: Czycz, Wojciechowski, Stoberski, Stańczakowa, Siemiński, Kuncewiczowa, Filipowicz, Kozieł, Różewicz, Choromański, Brzuszek, Kotula, Fydrych i Masternak. Wszystko jest tu małe i wszystkiego jest tylko parę, ale w zalewie iskrzącego chłamu naprawdę warto zwrócić uwagę na pozbawioną wyścigów samochodowych, wywrotowo niespektakularną twórczość Barańskiego. ze słowa wstępnego Doroty Masłowskiej. |